Vegetique

Sorrow lights last silver glow In her coal-black eyes, So magic, Yet with no skills to see, With no more tears to weep. Fall's breeze caresses her nape Of skin so plain and pale, Gently kissed tempting lips, Though dead many moons ago. She sits upon the withered leaves Of her long forgotten dreams, Trembling in solitude lathspell Wrapped by eternal night. For no soul may reach the abyss, Where she dwells upon The cape Of tragedia - the only friend, Both hiding and trying to escape. Hollow space beneath the chest, Where feelings disappear, Once filled with warmth of joy, Now stolen in silence at night. Last glimpse of her f

Gdzieś, gdzie skończył się czas, Pustą klepsydrą odmierzam świt, I smętnie zapalam świece dusz, Tych co byli, co ich nie ma... Gdzieś, gdzie drętwa śmierć gości, Odbijam echo cichego lamentu. Nie ma tu uczuć, nie ma bólu... Nienawiści, ani Smutku... Miłości. Gdzieś, gdzie wymarły stare duchy, A ich pamięć ulotniona, zapomniana, Stoi dom, na ciepłą harmonię głuchy, Bo żalem krzyczy Kamień i Martwa Woda. Gdzieś, gdzie strzegą nieobecności, Wiatr huczy imiona odprawionych, S

Znów skraplam swoje usterki, Gdzieś w komnacie zapomnienia, Nie ma tu nikogo, tylko Ona... Samotność przełożona. Brzydzę się siebie, odbicia, W kałuży zimnych łez, I przewracam wyblakłe karty Swej świadomości, Splamione żalu czernią. Wyjmuję nóż i flirtuję ze śmiercią.